معرفی استانداردها و پروتکل های روترهای پیشرفته

روتر ها مهم‌ترین دستگاه شبکه هستن که پایه و بنیان شبکه‌ی جهانی اینترنت رو در دنیای امروز تشکیل میدن. در این مقاله قصد معرفی استانداردها و پروتکل‌های روترهای پیشرفته رو داریم. روتر یا مسیر یاب دستگاهی در تجهیزات شبکه است که بهترین و کوتاه‌ترین مسیر انتقال اطلاعات رو تعیین می‌کنه و مسیر انتقال اطلاعات رو در ارتباط با شبکه‌های مختلف مشخص می‌کنه. شرکت‌های CISCO و JUNIPER از شرکت‌های تولیدکننده‌ی مسیریاب‌های بسیار سطح بالا برای کاربری‌های پیشرفته هستن. برندهایی همچون D-Link و TP-Link از تولید کنندگان روترهای خانگی هستن که از لحاظ امکانات و کیفیت عملکرد نسبت به مسیریاب‌های پیشرفته در سطح پایین‌تری قرار دارن.

روتر

روتر یا مسیر یاب یک دستگاه ارتباطی در شبکه‌های کامپیوتریه. روتر در محل اتصال دو شبکه‌ی جدا از هم قرار می‌گیره تا کامپیوتر‌ها و دستگاه‌های موجود در هر شبکه بتونن با شبکه‌ی دیگه ارتباط برقرار کنن. شبکه‌های کامپیوتری بر اساس دسته‌بندی آدرس IP استفاده‌شده در اون‌ها از هم جدا میشن. کامپیوتری که آدرس IP اون درون دسته‌بندی Subnet Mask شبکه قرار نداشته باشه؛ نمی‌تونه به خودی خود با اون شبکه ارتباط برقرار کنه و به تبادل اطلاعات بپردازه. برای برقراری این ارتباط باید از مسیریاب یا روتر استفاده بشه. روتر‌ها دستگاه‌هایی هستن که چند پورت اترنت با کانکتور RJ-45 روی اون‌ها تعبیه شده. روتر اطلاعات رو بین شبکه‌هایی که به اون متصل شده جا‌به‌جا می‌کنه. امکان اتصال چند روتر به یکدیگر نیز وجود داره که در این صورت تمامی شبکه‌هایی که به این مجموعه روترها متصل هستن می‌تونن با هم به تبادل اطلاعات بپردازن. روش کار روتر، یعنی انجام مسیریابی، به دو صورت انجام میشه.

مسیریابی ایستا Static Route

مسیریابی ایستا یا Static Route به این صورت انجام میشه که مسیریابی به ازای مقصد مورد نظر از قبل برای روتر مشخص شده‌. این نوع مسیریابی توسط مدیر شبکه روی روتر تنظیم میشه. هرگاه روتر اطلاعاتی رو دریافت می‌کنه با توجه به مسیریابی که از قبل روی اون تنظیم شده بر اساس مقصد اطلاعات اون رو مسیردهی می‌کنه. این روش در شبکه‌های خصوصی بیشتر کاربرد داره و در شبکه‌ی جهانی اینترنت از این روش مسیریابی استفاده نمیشه.

مسیریابی پویا Dynamic Route

مسیریابی پویا یا Dynamic Route روشی از مسیریابیه که به‌صورت اتوماتیک انجام میشه. در این روش تنظیمات اولیه توسط مدیر شبکه روی روتر انجام میشه و پس از اون روتر بر اساس تنظیمات اقدام به مسیردهی و انجام عملیات روتینگ می‌کنه. Dynamic Routing با استفاده از پروتکل‌های سطح بالایی انجام میشه که در ادامه به معرفی استانداردها و پروتکل‌های روترهای پیشرفته می‌پردازیم.

پروتکل‌های Dynamic Routing

پروتکل‌های بسیاری برای انجام عملیات Dynamic Routing وجود داره. در ابتدا باید بدونیم که پروتکل‌های مسیریابی به دو دسته تقسیم میشن:

Distance Vector: این پروتکل‌ها عملیات مسیریابی رو بر اساس فاصله تا مقصد انجام میدن. این نوع پروتکل با توجه به تعداد روتر موجود در مسیر، ترجیح میده اطلاعات رو از مسیری با تعداد روتر کمتر عبور بده. به تعداد روترها در ارتباطات شبکه تعداد Hop میگن.

Link State: پروتکل‌های مسیریابی Link State فرایند مسیریابی رو با توجه به وضعیت لینک‌های ارتباطی تعیین می‌کنن. در این پروتکل مسیر با کیفیت لینک بهتر اولویت داره.

در ادامه مهم‌ترین و عمومی‌ترین پروتکل‌های مسیریابی Dynamic رو معرفی می‌کنیم.

پروتکل RIP

نام پروتکل RIP کوتاه‌شده‌ی عبارت Routing Information Protocol هست. این پروتکل از نوع Distance Vector بوده و بر اساس مسیر کمترین تعداد روتر مسیردهی رو انجام میده. این پروتکل با اعمال محدودیت روی تعداد Hop در مسیر از ایجاد Loop در ارتباط شبکه جلوگیری می‌کنه. این محدودیت به این معناست که اگر اطلاعات، تعداد مشخص‌شده‌ی Hop توسط پروتکل RIP رو رد کنه، این دیتا از بین میره.

Loop در شبکه به‌معنی چرخش بی‌نهایت سیگنال در شبکه‌ بدون رسیدن به مقصده. این پروتکل به‌دلیل به‌روزرسانی اطلاعات و دستورالعمل‌های ارتباطی زمان برقراری اولیه‌ ارتباط نسبتاً زیادی داره و قابل استفاده‌ی گسترده در مجموعه‌ی بزرگی از روترها نیست. اما در شبکه‌های کوچیک‌تر با تعداد روتر کم این پروتکل به دلیل روند راه‌اندازی بسیار ساده، استفاده میشه.

پروتکل EIGRP

این پروتکل مدل توسعه‌یافته‌ی پروتکل IGRP و به‌معنی Enhanced Interior Gateway Routing Protocol هست. این پروتکل از نوع Distance Vector بوده و بر اساس شمارش تعداد Hop مسیریابی می‌کنه. EIGRP به‌وسیله‌ی شرکت Cisco و به‌طور اختصاصی برای روترهای این شرکت معرفی شد. پروتکل EIGRP برخلاف پروتکل RIP اطلاعات ارتباط و مسیریابی رو به‌صورت مداوم به‌روزرسانی نمی‌کنه و فقط اطلاعات ضروری و تغییرات رو انتقال میده. در نتیجه، فشار زیاد از روی روتر برداشته میشه و ظرفیت تبادل اطلاعات و مسیریابی اون بیشتر میشه. یکی از دلایل مهم ارتقای پروتکل IGRP عدم پشتیبانی اون از IPv4 Classless بود.

پروتکل OSPF

پروتکل OSPF از پرکاربردترین پروتکل‌های Dynamic Routing است. این پروتکل از نوع Link State بوده و جایگزین پروتکل RIP می‌باشد. در استفاده از OSPF تمامی تغییرات روتر‌ها به بقیه روترها گزارش داده میشه تا بر اساس کیفیت ارتباط روترها مسیریابی انجام بشه. نام این پروتکل به‌معنی Open Shortest Path First است.

پروتکل MPLS

پروتکل MPLS به‌معنای Multiprotocol Label Switching است. این پروتکل کاری شبیه به سوئیچینگ انجام میده با این تفاوت که اطلاعات رو با برچسب گذاری از شبکه‌ای به شبکه‌ی دیگه منتقل می‌کنه. پروتکل MPLS به پروتکل لایه‌ی 2/5 معروفه. عملکرد این پروتکل بین لایه‌ی دوم و سوم مدل OSI انجام میشه. این پروتکل به جای استفاده از آدرس IP برای انتقال دیتا از برچسب‌هایی استفاده می‌کنه که روی بسته‌های اطلاعات میزنه. MPLS نیز در دسته‌ی پروتکل‌های مسیریابی Link State قرار می‌گیره.

پروتکل BGP

پروتکل BGP پروتکل مسیریابی سطح بالاییه که در سطوح بالا در ساختار شبکه‌ی جهانی اینترنت از اون استفاده میشه. نام این پروتکل کوتاه‌شده‌ی Border Gateway Protocol و یک پروتکل Link State است.

حرف آخر

در مقالات جداگانه هر یک از این پروتکل‌ها رو به تفصیل بررسی می‌کنیم. این پروتکل‌ها و استانداردها فقط در روترهای سطح بالا یا Enterprise قابل تنظیم، مدیریت و فعالیت هستن. در روترهای معمولی خانگی امکان استفاده از این پروتکل‌ها و امکانات وجود نداره.

در این مقاله به معرفی استانداردهای و پروتکل های روترهای پیشرفته پرداختیم و برخی پروتکل‌های پرکاربرد در مسیریابی رو بررسی کردیم.

نظرات خودتون رو با ما در میون بذارید.